Utworzony w 1994 r. zajmuje obszar 15 640 ha (ok. 52% jego powierzchni stanowią grunty orne, ok. 39 % lasy) na styku powiatów wrzesińskiego, średzkiego i jarocińskiego. Na powiat wrzesiński przypada 5 880 ha w gminie Miłosław. Park powstał, aby chronić unikatową, bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu, bogate i ciekawe zbiorowiska roślinne, rzadkie gatunki roślin i zwierząt, a także wartości kulturowe związane z interesującą przeszłością tego regionu. Parkowy teren obejmuje częściowo dorzecza Warty i jej dopływów Miłosławki (Szywry) oraz Lutyni. Rzeki te utworzyły liczne, niezwykle malownicze starorzecza. Pradolina Warciańsko-Odrzańska dzieli park na dwie części: północną, w której zdecydowanie przeważają lasy leżące na terenie powiatu wrzesińskiego, czyli w gminie Miłosław, oraz południową, o krajobrazie bardziej mozaikowym i z większą ilością pól uprawnych leżącą na terenie powiatów średzkiego (gmina Nowe Miasto nad Wartą) i jarocińskiego (gmina Żerków).

Warta jest osią parku i dzieli go na dwie części. Część południowa o szczególnie urozmaiconej rzeźbie terenu i zróżnicowanym użytkowaniu, nazywana jest szumnie „Szwajcarią Żerkowską”, część północna z kolei pokrywają lasy. Urozmaicona rzeźba powierzchni parku powstała w wyniku działania lodowca, który podczas ostatniego zlodowacenia osiągnął tu swój południowy kraniec. Specjaliści wyróżniają cztery wyraźne formy tej rzeźby: od północy są to wysoczyzna morenowa (rozległe, niewysokie wzniesienie z materiału skalnego naniesionego przez lodowiec) płaska i falista, rozcięta z północnego wschodu na południowy zachód doliną Miłosławki, urozmaicona licznymi stawami rybnymi. Kolejną formą jest Pradolina Warty z wyraźnie wykształconymi terasami (dolinami rzecznymi), na których zachowało się wiele starorzeczy (jezior leżących na dnie dolin rzecznych). Wybitnym i górującym elementem terenu jest znaczny pagór morenowy powstały z materiału przyniesionego przez lodowiec, zwany Wałem Żerkowskim, o bardzo dużym urozmaiceniu rzeźby, z najwyższymi punktami w postaci Łysej Góry (161 m n.p.m.) i Góry Żerkowskiej (155 m n.p.m.). Liczne rozcięcia erozyjne powstałe w wyniku niszczenia terenu przez wodę, wiatr czy słońce, parowy (łagodne dolinki), silne nachylenia krawędzi oraz wysokości względne (a więc po prostu wzniesienia terenu) dochodzące tu do 90 m¬ nadają tej części parku szczególnego uroku.
W południowej części parku przeważają monokultury sosnowe powstałe przez celowe odnawianie drzewostanu sosną zwyczajną, jednak to leżące w części środkowej i północnej tzw. lasy czeszewskie należą do najpiękniejszych i najbardziej interesujących obszarów leśnych Wielkopolski. Poza bogactwem roślin – stwierdzono tu występowanie ok. 800 gatunków roślin naczyniowych, np. paproci i skrzypów – Żerkowsko-Czeszewski Park Krajobrazowy może się pochwalić dużą ilością gatunków zwierząt.
W rezerwacie „Dębno nad Wartą” chroni są rzadkie gatunki zwierząt bezkręgowych, choćby ślimaka maskowca czy innego mięczaka, świdrzyka stępionego. Lasy zasiedlają niezwykłe ilości ptaków, gniazdują tu m.in. bielik, kania ruda, kania czarna, bocian czarny, kormoran, czapla siwa, bąk, bączek, żuraw, perkoz rdzawoszyi, gęgawa, hełmiatka, gągoł, dzięcioł średni, siniak, zniczek i wreszcie muchołówka mała.

Na terenie Zerkowsko-Czeszewskiego Parku Krajobrazowego znajduje się kilka rezerwatów przyrody:

- Rezerwat przyrody „Czeszewski Las” – utworzony w 2004 r., powstały przez połączenie dwóch rezerwatów przyrody „Czeszewa” (27,61 ha, powołany do istnienia w 1959 r.), „Lutyni” (45,58 ha, 1959 r.) oraz sąsiadujących z nimi drzewostanów i gruntów nieleśnych o łącznej powierzchni 222,62 ha (207,47 ha gmina Miłosław, 15,15 ha gmina Żerków).
„Czeszewski Las” jest wyjątkowy dla dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego. Tutaj w 1907 r. z inicjatywy ówczesnych niemieckich wybitnych propagatorów ochrony przyrody – Hugo Conwentza i Friedricha Pfuhla, utworzono pierwszy na terenie dzisiejszej Polski rezerwat przyrody. Ochroną objęto 75 arów fragmentu wielogatunkowego lasu łęgowego (rosnącego nad rzekami czy potokami na żyznym mule) w dolinie Warty. Rezerwat utworzono dla ochrony łęgu wiązowo-jesionowego (wilgotny las związany z bardzo żyznymi, wodnymi siedliskami, w którym dominują wiąz pospolity i jesion wyniosły) oraz grądu niskiego (rosnące na wilgotnych gruntach grab, świerk i dąb), które istnieją na okresowo zalewanych terasach doliny  Warty. Znajdują się tutaj okazałe drzewostany, wśród nich dęby liczące ponad 170 lat, osiągające wysokość do 34 m i ponad 400 cm obwodu pnia. Spośród innych gatunków można znaleźć jesiony, graby, buki, lipy i klony. Imponuje bogate poszycie leśne i runo. Żyją tu liczne ptaki: czaple siwe, bociany czarne, kanie czarne i rdzawe, myszołowy, jastrzębie gołębiarze, krogulce, pustułki i kormorany. Rezerwat nie posiada otuliny, czyli obszaru wokół parku zabezpieczającego jego skarby przed działalnością człowieka. To drugi co do wielkości rezerwat przyrody w Wielkopolsce. Cały jego obszar podlega ochronie częściowej. Na terenie rezerwatu, w sąsiedztwie starorzecza Szaniec znajduje się grodzisko wpisane 19 stycznia 1993 roku do rejestru zabytków Województwa Wielkopolskiego. Posiada ono średnicę 47 m u dołu, u góry 14-18 m oraz wysokość 3 m. Tradycyjnie zwane jest Szwedzkim Szańcem. Tutaj w średniowieczu znajdowała się prawdopodobnie wieża obronna wpływowego w regionie rodu Zarembów. Współcześnie dla rezerwatu opracowano plan ochrony na lata 2004-2023, który przygotował Klub Przyrodników ze Świebodzina;

- Rezerwat przyrody „Dwunastak” – utworzony zarządzeniem ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego w 1959 r. Rezerwat powstał, aby zachować dla celów naukowych i dydaktycznych fragment grądu niskiego, łęgu i lasu mieszanego mających cechy terenów naturalnych. Jego powierzchnia wynosi 9,12 ha. W urozmaiconym drzewostanie o niejednolitym charakterze można zaleźć głównie dęby i sosny o wysokości do 30 m, w wieku aż do 160 lat. Poza tym rosną tu grab, lipa, klon, jesion, wiąz, rzadziej jawor, olcha i jodła. Szczególnie interesujące jest bujne runo leśne, charakterystyczne dla naturalnych lasów środkowoeuropejskich. Z opisywanych w rezerwacie rzadkich roślin wymienić trzeba storczykowatą roślinkę nazywaną kruszczykiem (Epipactis latifolia). Dla rezerwatu w 2007 r., podobnie jak dla poprzednika, ustalono plan ochrony;

- pozostałe rezerwaty – na terenie powiatu w lasach miłosławskich, w leśnictwie Sarnice istniały także rezerwaty przyrody „Góry” oraz „Sarnice” utworzone w 1959 r. Niestety w wyniku szkodliwej działalności samej przyrody, mianowicie w trakcie huraganów, uległy one zniszczeniu. Natomiast na terenach zawarciańskich projektuje się utworzenie rezerwatu przyrody „Łąki Pyzdrskie”.