Pałac klasycystyczny z początku XIX w., piętrowy, z ośmiokolumnowym portykiem. W latach 1920-1925 mieszkał w nim Władysław Reymont, pisarz, laureat literackiej Nagrody Nobla z 1924 r. Obecnie pałac jest siedzibą Gminnego Ośrodka Kultury z Izbą Pamięci poświęconą pisarzowi. W placówce prezentowane są meble będące własnością Reymonta, m.in. jadalnia zaprojektowana przez Józefa Czajkowskiego w stylu reminiscencji zakopiańskich, wykonana w zakładach Szczerbińskiego w Warszawie. W gabinecie znajdują się meble w stylu biedermeier, w tym sekretarzyk noblisty, przy którym siedział on osobiście. Rzeźba autorstwa Artura Malewskiego przedstawia zamyślonego pisarza, w lewej ręce trzymającego kartkę papieru. Na ścianach gabinetu wiszą fotografie przedstawiające wnętrza jego warszawskiego mieszkania. W Izbie Pamięci umieszczono kopie listów i kart pocztowych kreślonych ręką Reymonta, dokumentów ilustrujących starania związane z zakupem Kołaczkowa, plan majątku oraz akta dotyczące zarządzania nim, tomy dzieł gospodarza, a także znaczki i kartki pocztowe z jego wizerunkiem. W budynku znajduje się również Izba Pamięci Banku Spółdzielczego oraz biuro Lokalnej Grupy Działania „Z nami warto”. W parku krajobrazowym otaczającym pałac można zobaczyć rzeźbę przedstawiającą postać pisarza wraz z bohaterami Chłopów, Jagną i Boryną. Obok pałacu usytuowane są oficyna z 1820 r. i klasycystyczna wozownia.

Więcej na stronie: http://gokkolaczkowo.pl/

Eklektyczny dwór z elementami neoklasycystycznymi zbudowany w latach 1914-1916 według projektu Stefana Cybichowskiego na zlecenie Edwarda Grabskiego, ówczesnego działacza społecznego, organizatora i pierwszego dowódcy 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Budynek powstał na planie wydłużonego prostokąta z tzw. łamanym dachem polskim. Fronton budynku poprzedzony jest okazałym czterokolumnowym portykiem, po bokach symetrycznie rozmieszczono alkierze. Od strony ogrodu duży taras zdobią rzeźby. Dwór stoi w otoczeniu powstałego w XIX w. parku krajobrazowego o powierzchni ok. 6 ha, położonego na stoku doliny rzecznej. Starodrzew reprezentuje w nim około 30 gatunków drzew i krzewów w wieku 100-130 lat. W okresie międzywojennym dwór pełnił funkcję nie tylko rodowej siedziby, ale również ważnego ośrodka życia społeczno-kulturalnego. Po wysiedleniu Edwarda Grabskiego z Bieganowa późną jesienią 1939 roku majątek liczący w 1926 r. 650 ha przejęły władze okupacyjne. Powojenne losy obiektu nie były najłatwiejsze, obiekt ograbiono z wyposażenia, na niekorzyść zmieniła się także jego architektura. Dobra bieganowskie zostały przejęte przez Urząd Ziemski w Poznaniu i w 1946 r. przekształcone w PGR, w samym dworze umieszczono biura kombinatu. Na przełomie lat 70. i 80. XX w. przeprowadzono remont rezydencji, częściowo przerabiając ją na mieszkania. Z kolei po 1989 Bieganowo przeszło w posiadanie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a później Agencji Nieruchomości Rolnych. Do 2014 roku dwór stał nieużytkowny i popadał w ruinę, ostatecznie po licznych zawirowaniach związanych z uregulowaniem kwestii własnościowych został przekazany spadkobiercom dawnych właścicieli. Nadal wymaga kapitalnego remontu.
Historia samego Bieganowa sięga czasów prehistorycznych, o czym świadczą ślady i pozostałości starych cmentarzysk oraz różne znaleziska na tym terenie. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1288 roku.

Drewniany kościół zbudowany został najprawdopodobniej w XVII w., orientowany, konstrukcji zrębowej, oszalowany. Obiekt jednonawowy z nieco niższym, prosto zamkniętym prezbiterium. Przy prezbiterium od północy zakrystia, z kolei przy nawie od południa kruchta. Ołtarz główny z ok. połowy XVII w. z rzeźbami wyobrażającymi dwóch kapłanów i z obrazem św. Mikołaja. Ołtarz boczny zestawiony z fragmentów z ok. poł. XVII w. zdobi wizerunek Matki Boskiej Siedmiu Boleści. W kościele znajduje się wiele zabytkowych elementów wyposażenia z XVI-XIX w. Obok obiektu stoi drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej z XVII w., zbudowana na planie kwadratu i zwieńczona namiotowym dachem gontowym.

Więcej na stronie: Kliknij, żeby przeczytać.

Kuźnia została wybudowana na początku XX w. i jest jedną z nielicznych przetrwałych w Polsce do dzisiejszych czasów. Zachowały się w niej wszystkie narzędzia potrzebne do wykonywania kowalskiego rzemiosła. Obiektem zawiaduje gospodarstwo agroturystyczne, które organizuje pogadanki na temat historii regionu, dawniejszego rzemiosła, ćwiczenia warsztatowe, konkursy gwary wielkopolskiej, dawne zabawy podwórkowe. W jednym z budynków gospodarczych turyści mogą obejrzeć bogatą kolekcję dawnych maszyn rolniczych i sprzętów domowego użytku związanych z folklorem Wielkopolski, a także pojazdy konne z XIX wieku, które zbierają właściciele gospodarstwa. W otoczeniu kuźni znajduje się ogród z miejscem na ognisko czy grilla.

W 1815 roku w wyniku Kongresu Wiedeńskiego dokonano nowego podziału granic w Europie. W Borzykowie znalazł się pruski posterunek oddzielający Rosję i Prusy. Jego pozostałością jest autentyczny kamień graniczny przy drodze Września-Kalisz. W 2004 r. w miejscu tym otwarto zrekonstruowane przejście graniczne. Przy odtworzonych budkach wartowniczych z drewnianymi figurami strażników umieszczone zostały tablice opisujące historię miejsca i propagujące walory okolicy.